Γλώσσες που ωμιλούντο, γύρω στο έτος 500 μ.Χ., στην Αν. Μεσόγειο.

 

 

Σε λέω ή σου λέω; Ο Μπαμπινιώτης εξηγεί γιατί στη Θεσσαλονίκη λένε το σωστό

Καμία… τύψη δεν πρέπει να αισθάνεστε όσοι μάθατε να λέτε «σε λέω» ή «με είπες» και όχι «σου λέω» ή «μου είπες», σύμφωνα με τις γλωσσικές συνήθειες από τη Θεσσαλονίκη. 

Είναι ένα θέμα για το οποίο οι Θεσσαλονικείς δέχονται… bullying συχνά από τους Αθηναίους και όχι μόνο, άδικα όμως, όπως αναφέρει και ο γλωσσολόγος Γιώργος Μπαμπινιώτης.

 

 Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις…

 

Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική [1], αλλά κυρίως πολιτική [2], στρατιωτική [3] και οικονομική[4]), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ύβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς [5], με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών [6]) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «υβριστού»[7] ύβρις > υβρίζω > υβριστής).